افزودنی های بتن

همیشه در زمان ساخت بتن، بخشی از آب اختلاط (حدود 5 الی 20 درصد) بسته به نوع سنگدانه‌ها، بین ذرات سیمان حبس می‌گردد و حالت کلوئیدی پیدا میکند.آب محبوس در بین ذرات سیمان هرگز امکان شرکت در واکنش هیدراسیون را پیدا نخواهد کرد و هیچ تاثیری در بالابردن اسلامپ ندارد. اما پس از آغاز واکنش هیدراسیون و بالا رفتن دمای بتن این آب تبخیر شده و باعث بروز ترک‌های ریز روی سطح بتن می‌گردد.

کاهش نسبت آب به سیمان باعث افزایش مقاومت فشاری، کاهش نفوذ‌پذیری، رفع آب‌انداختگی و جداشدگی می‌گردد.

تمامی افزودنی های کاهنده آب اعم از روان‌کننده، ابرروان‌کننده و سوپر روان‌کننده و یا محصولات که ترکیبی از کاهنده‌های آب را در خود دارند، عملکرد یکسانی در بتن دارند و تفاوتشان در میزان کاهش آب و به تبع آن افزایش مقاومت فشاری در زمان ساخت بتن، شیره سیمان تمامی اجزای سازنده را پوشش می‌دهد، مواد روان‌ساز با القاء بار الکتریکی منفی به تمام سیمان موجود در طرح اختلاط، بتن را به مخلوط تک قطبی تبدیل نموده و کل اجزاء سازنده بتن تمایل به دور شدن از هم پیدا می‌کنند. بدین ترتیب آب حبس شده در بین سیمان آزاده شده و امکان کاهش نسبت آب به سیمان فراهم می‌گردد لذا با کمک نمودن به پراکندگی و توزیع یکنواخت‌تر ذرات سیمان و از بین بردن حالت کلوئیدی در بتن و حصول لزجت مناسب که به واسطه مصرف مواد پلیمری کاهنده آب ایجاد می‌شود، منجر به ساخت بتن همگن‌تر می‌شوند.